Henry Dumery przyjmuje również objawienie jako sposób, w jaki dany jest właściwy przedmiot religii. Zwraca przy tym uwagę, że w historii religii mamy do czynienia ze swoistym przejściem od hierofanii kosmicznych do teofanii antropomorficznych. Przy czym specyficzność mistycyzmu hebrajskiego polega na tym, że jako objawiające nie występują — ani natura zewnętrzna, jak w poganizmie archaicznym, ani natura człowieka (w sensie psycho-racjonalnym), jak w poganizmie grecko-rzymskim. To sama historia objawia Boga, to same podmioty historyczne wyrażają przez to, co czynią, wolę Bożą .
- Dumery akcentuje mocno ten sposób doświadczenia religijnego. Doświadczenie religijne jest doświadczeniem tego, co jest niewidzialne, co jest całkowicie transcendentne, ponieważ objawia się w tym, co jest skończone, a zwłaszcza historyczne. Misterium Absolutu pozostaje nienaruszone (szczególnie w judaizmie). Objawienie pozwala na wyróżnienie jego obecności, na jego ogląd.
Temu „przedmiotowi” przyporządkowany jest jemu właściwy akt, akt religijny. Różni się on od innych aktów. Religijny akt plus jego sensowny korelat, który przynależy do niego jako wypełniający, stanowi jedność w sobie. Jest on uprzedmiotowaną jednością działania ducha. Posiada on swoją własną aksjomatykę, prawidłowość, oczywistość, której nie da się wyprowadzić skądinąd. Zapodmiotowiony jest w najgłębszej warstwie osobowej. Od strony wewnętrznej cechuje go transcendencja w stosunku do świata jako całości. Stąd może on być „wypełniony” tylko przez Boga, bóstwo. Dokonuje się to przez przyjęcie pochodzącego od Boga objawienia.
W ten sposób — wydaje się — w określonej fenomenologii można mówić o doświadczeniu religijnym w sensie doświadczenia właściwego przedmiotu religii, Boga absolutnej transcendencji.